[ 2,762 keer bekeken / views ]
Eerder gepubliceerd in wausenweblog!
Ik val alleen op slanke vrouwen. Natuurlijk hoeft niet elke vrouw zo mager te zijn dat ze haar eigen gewicht kan opsnuiven en twaalfjarigen spontaan een minderwaardigheidscomplex krijgen, maar het zou wel fijn zijn. Ik had misschien beter geneeskunde kunnen studeren want de vrouwelijke anatomie fascineert me. Ik kan uren staren naar een bekken been of een zwevende rib die zich heel subtiel aftekent boven een plat buikje. Toch heb ik ook wel eens het bed gedeeld met een dame die ik voorzichtig zou omschrijven als vol.
De eerste keer was met een meisje dat ik tegen kwam na een lange nacht stappen. Zwaar onder invloed en met het drukkende gevoel van teleurstelling dat het niet gelukt was een dame te schaken strompelde ik terug richting fietsenstalling. Ik had de grootste moeite om mijn stalen ros te vinden, toen ik aan de praat raakte met een blonde dame die net eenentwintig was geworden. Ze had een leuk gezichtje en kon lekker zoenen dus we wisselden nummers uit en spraken af om een week later een film te kijken. Ze had zo’n hip over-sized shirt aan. Ik weet inmiddels dat dat een hele subtiele manier is om te verbloemen dat je eigenlijk niet meer in je strakke spijkerbroek past en daarnaast scheelt het dat je geen nieuwe broeken hoeft te kopen want het elastiek in je panty rekt toch wel mee. Toen haar shirt uit ging had ik eigenlijk moeten bedanken voor de leuke avond en naar huis moeten gaan, maar ik had een lift naar huis nodig en zij had een super nintendo. Hoezo; ik geef alleen maar om uiterlijk? Ik heb haar na die avond nooit meer gesproken maar dat vond ik niet zo heel erg. Laten we eerlijk zijn, een super nintendo is gaaf, maar wordt wakker: het is 2009! Ik ga voortaan alleen nog maar voor vrouwen met een xbox 360.
Ik heb bij dikke vrouwen altijd het gevoel dat ze liegen. Ze persen hun dikke pootjes in hele strakke skinny jeans of verstoppen hun buikje in een oversized shirt of een grote riem. Ze vestigen de aandacht op hun wulpse boezem door veel te veel decolleté te tonen en houden ons zo nachten lang voor de gek. Het vervelende van leugens is dat ze, net als die jongen die vroeger iets te graag met Barbies speelde, op een gegeven moment uit komen. Alleen komt er nu geen leuke kapper uit de kast gestapt maar heb je ineens een huiskamer vol met Weight-watchers.
Na een avond zuipen kroop ik om half zes ‘s ochtends, met een vriend, in het bed dat wij met heel veel moeite hadden veroverd. We sliepen bij een gedeelde kennis en mochten het bed van haar huisgenote lenen omdat de huisgenote zelf zou ergens anders zou overnachten. Als overtuigd heteroseksueel heb ik er geen moeite mee om met een andere kerel in bed te liggen mits het lichamelijk contact minimaal is en er duidelijke afspraken zijn over wie aan welke kant slaapt. In het donker kroop er plotseling een dame bij ons in bed. Deze meid was goed te omschrijven als iets voller maar in het donker voelde haar buikje als een derde borst, op zich geen slechte eigenschap. Haar handen zette al gauw koers richting mijn boxers en ik was te geil/dronken/moe om me te verzetten. De seks kun je zachtjes uitdrukken als slecht. Dat lag aan mij. Ik vind het niet verantwoord om allerlei acrobatische toeren uit te halen terwijl je als een soort Ray Charles met je ogen dicht heel hard doet alsof je ergens anders bent. Dat zij ook niet onder de indruk was bleek de volgende ochtend toen ik vier hele ongemakkelijke uren met haar doorbracht. Ze was denk ik verre van bevredigd en liet dat duidelijk merken, echt een gevalletje onverzadigd vet.
In de tram heb ik mezelf voorgenomen om niet meer te bezwijken onder gewicht van de dames met een maatje meer. Ik gooi de vette vis gewoon terug in de zee. Ik weet dat een van mijn team genoten daar zeker blij mee zal zijn, gast, je mag ze hebben! Vanaf heden eet De Witte Waas alleen nog maar mager vlees en als de slager vraagt of het een onsje meer mag zijn, zeg ik voortaan: ‘liever een onsje minder.’
Geplaatst door de Witte Waas.
Follow